Haren Draait Door: Feestdag

Een feestdag voor de democratie. Zo benoemde Willem Breedveld, destijds politiek commentator van het dagblad Trouw, de dag van de verkiezingen. Met dat gevoel verliet ik op 18 maart, nadat ik mijn stemmen had uitgebracht, het gemeentehuis. Verkiezingsretoriek, politiek opportunisme en bestuursschandalen trotserend bracht ik doelbewust mijn stem uit. Rotsvast overtuigd van de kracht van de democratie, ook al is de uitkomst niet altijd de mijne. Democratie is immers het systeem dat mij serieus neemt, omdat het me de gelegenheid biedt mee te praten over partijprogramma’s en kandidaten. Gebaseerd op geschonken en aanvaard vertrouwen. Weloverwogen gaf ik mijn vertrouwen aan een kandidaat, die de komende vier jaar, zoveel mogelijk in de geest van het partijprogramma, voor mij keuzes moet maken. Hoewel ik geen tegenstander ben van grote referenda moet je me tussentijds niet medeplichtig proberen te maken. Dat is zoiets als je beroepen op het feit dat iemand iets moet weten omdat je een cc. tje mailde. Een politicus die twijfelt aan de mening van de achterban moet de kiezer opzoeken.

U begrijpt het: dit is mijn bruggetje naar de enquête op www.harenbezuinigt.nl. Veel is er al over geschreven en ik ken mensen, die begroting niet sluitend hebben gekregen en in wanhoop zijn opgehouden. De beste bezuiniging zou zijn geweest om nooit aan dit hele project te beginnen.

Wat me steekt is het gebrek aan respect voor mij als kiezer dat uit de uitnodiging om mee te denken blijkt. Ik word gevraagd opnieuw te kiezen. Wordt daarmee niet de indruk gewekt dat ik bij de laatste gemeenteraadsverkiezing niet goed genoeg heb nagedacht ? Dat ik toen niet heb doorgehad dat nieuwe ontwikkelingen het heroverwegen van bepaalde besluiten noodzakelijk maakt ?
En als het bestuur er toch zelf niet uitkomt vraag me dan serieus om mijn mening. Leg me de samenhang uit, stel alle onderdelen ter discussie, maar bevoog me niet. Bovendien moet je de door mij gekozen volksvertegenwoordiger niet passeren.

Zo groeit de kloof tussen kiezer en gekozene. Een scheiding die nog wordt versterkt als landelijke politici de provinciale verkiezingen tot de hunne trachten te maken.

En daarmee komt het draagvlak van de gekozen volksvertegenwoordiging gevaar. Gelukkig herinnert de uitspraak van Breedveld me eraan dat onze democratie de moeite waard blijft om voor te knokken. Hopelijk blijkt de Harener enquête een leermomentje.

Henk Boomker